Inheritance / Κληρονομιά

Η Κληρονομιά είναι ένας κύκλος βιβλίων φαντασίας του Κρίστοφερ Παολίνι, που αποτελείται από τα Έραγκον / Eragon (2002), Ο Πρωτότοκος / Eldest (2005), Μπρίσινγκρ / Brisingr (2008) και Κληρονομιά / Inheritance (2011). Πρωταγωνιστής των βιβλίων είναι ο Έραγκον, ένας νεαρός χωρικός από ένα ορεινό χωριό, το πεπρωμένο του οποίου θα τον φέρει απέναντι στον διαβολικό και παντοδύναμο βασιλιά της αυτοκρατορίας.

Στη χώρα της Alagaesia, πριν πολλά χρόνια υπήρχαν οι Δρακοκαβαλάρηδες, άνθρωποι και ξωτικά που φρόντιζαν για την τήρηση της τάξης και την επιβολή της δικαιοσύνης. Όλα αυτά μέχρι που μια ομάδα από διεφθαρμένους Δρακοκαβαλάρηδες, με αρχηγό τον Γκαλμπατόριξ, σκότωσαν όλους τους υπόλοιπους, και ο Γκαλμπατόριξ έγινε ο παντοδύναμος τύραννος της αυτοκρατορίας.

Η ιστορία μας λοιπόν εξελίσσεται στην Alagaesia, 100 χρόνια μετά την πτώση των καβαλάρηδων. Στο Κάρβαχαλ, ένα απομακρυσμένο χωριό στο Βορρά της αυτοκρατορίας, ένας νεαρός με το όνομα Έραγκον ενώ βρίσκεται μόνος του στο δάσος για κυνήγι βρίσκει μια μεγάλη γυαλιστερή πέτρα, την οποία κρατάει με σκοπό να πουλήσει. Προς μεγάλη του έκπληξη όμως μετά από μερικές μέρες οι πέτρα ανοίγει, αποκαλύπτοντας ένα μικρό γαλάζιο δράκο, και το πεπρωμένο του Έραγκον αρχίζει να ξετυλίγεται.

Πέρα από την ύπαρξη των Δράκων, το άλλο χαρακτηριστικό του κόσμου της Κληρονομιάς είναι η μαγεία, ο τρόπος λειτουργίας της οποίας μοιάζει ύποπτα με τη μαγεία στη Γαιοθάλασσα. Έτσι λοιπόν, υπάρχει μια αρχαία 'αληθινή' γλώσσα, μιλώντας την οποία κάποιος δεν μπορεί να πει ψέμματα, και είναι σε θέση να ελέγξει ανθρώπους και αντικείμενα, αρκεί να γνωρίζει το όνομά τους στην γλώσσα αυτή.

Αν και αρχικά η πλοκή ακολουθεί μόνο τον Έραγκον, ξεκινώντας από το δεύτερο βιβλίο ο συγγραφέας εστιάζει και σε άλλους χαρακτήρες, όπως είναι ο ξάδερφος του Έραγκον ο Ρόραν και αργότερα η πριγκίπισσα Νασουάδα. Ο Παολίνι προσπαθεί να είναι όσο πιο περιγραφικός γίνεται, επιστρατεύοντας ένα τεράστιο και φανταχτερό λεξιλόγιο, ενώ όταν περιγράφει τις μάχες που γίνονται, δεν χορταίνει να γράφει με όσο το δυνατόν περισσότερη ακρίβεια πως πέθανε ο ένας και πως τραυματίστηκε ο άλλος. Το αποτέλεσμα είναι τα τέσσερα βιβλία να είναι πάνω από 2700 σελίδες συνολικά, και σε σημεία η εξέλιξη της πλοκής να δίνει τη θέση της σε (κατ εμέ) ανούσιες αιματοβαμμένες περιγραφές.

Οι χαρακτήρες δεν πείθουν ιδιαίτερα, με κάποιες μικρές εξαιρέσεις (Μέρταγκ, Έλβα), αν και ο Παολίνι κάνει ότι μπορεί για να τους δώσει βάθος. Επιπρόσθετα, ο κύριος κακός της ιστορίας, ο Γκαλμπατόριξ, δείχνει να είναι κυριολεκτικά παντοδύναμος, με αποτέλεσμα ο αναγνώστης να αναρωτιέται πώς θα γίνει να τον αντιμετωπίσει ο Έραγκον, και νομίζω ότι η λύση που δίνει στο άλυτο πρόβλημα που δημιούργησε ο ίδιος ο συγγραφέας δεν είναι πολύ πειστική.

Τα βιβλία της Κληρονομιάς είναι πολύ δουλεμένα, και αυτό φαίνεται. Επίσης, αν και στην αρχή της η ιστορία είναι σχεδόν βγαλμένη αυτούσια από τα κλισέ της λογοτεχνίας του φανταστικού, και το σύστημα της μαγείας είναι σχεδόν ίδιο με αυτό της Λε Γκεν στην Γαιοθάλασσα, αργότερα ο Παολίνι φέρνει πρωτότυπα στοιχεία στην αφήγησή του. Παρόλα αυτά, για μένα η Κληρονομιά δεν είναι κάτι το ξεχωριστό. Ίσως να φταίνε οι άχρωμοι χαρακτήρες, η politicaly correct αντιμετώπιση όλων των δύσκολων καταστάσεων, η εμμονή του Παολίνι να μην αφήνει κανένα ουσιαστικό χωρίς τρία τέσσερα περιγραφικά επίθετα, ή και όλα αυτά μαζί.

Προτείνεται σε όσους πέρα από μια ενδιαφέρουσα ιστορία θέλουν και έντονες στιγμές δράσης στα βιβλία που διαβάζουν.

Έραγκον 7/10

Ο Πρωτότοκος 8/10

Μπρίσινγκρ 7/10

Κληρονομιά 6/10