Tau Zero

Το Tau Zero (Ταυ Μηδέν) είναι ένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας του 1970, γραμμένο από τον Poul Anderson. Σε αυτό ο συγγραφέας παίρνει την κλασσική ιστορία των ναυαγών που βρίσκονται απομονωμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά με μια πολύ ιδιαίτερη παραλλαγή...

Ο Anderson μας μεταφέρει σε ένα μέλλον όπου η ανθρωπότητα έχει αρχίσει να εξερευνεί και να αποικίζει γειτονικά αστρικά συστήματα, χρησιμοποιώντας πλοία που βασίζονται στη μηχανή Bussard. Το μεγάλο πλεονέκτημα της μηχανής αυτής είναι ότι συλλέγει καύσιμο από το διάστημα, και έτσι θεωρητικά δεν υπάρχει όριο στο πόσο μακριά ή πόσο γρήγορα (δηλαδή πόσο κοντά στην ταχύτητα του φωτός) μπορεί να πάει ένα πλοίο που την χρησιμοποιεί.

Ένα από αυτά τα πλοία είναι και το Leonora Christine με το οποίο μια ομάδα 50 ανθρώπων ξεκινά για ένα ταξίδι, το τέλος του οποίου ελπίζουν ότι θα τους φέρει σε μια καινούρια πατρίδα. Λόγω των σχετικιστικών φαινομένων που εμφανίζονται σε αυτές τις ταχύτητες, το ταξίδι θα διαρκέσει 5 χρόνια για τους επιβάτες του Leonora Christine, αλλά στην γη θα έχουν περάσει 33 χρόνια όταν το πλοίο θα φτάνει στον προορισμό του.

Το πλήρωμα λοιπόν έχει ουσιαστικά ξεκινήσει για ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή - ακόμα κι αν όταν φτάσουν αποφασίσουν να γυρίσουν πίσω, θα βρουν έναν κόσμο που έχει "πηδήξει" 70 χρόνια στο μέλλον, στον οποίο όλοι οι φίλοι και συγγενείς τους θα έχουν πεθάνει, κι αν ζουν, σίγουρα θα τους έχουν ξεχάσει.

Όμως ακόμα κι αν καταφέρουν να εγκατασταθούν στο νέο τους σπίτι, η επικοινωνία με την παλιά τους πατρίδα θα είναι καθαρά συμβολική, αφού τα μηνύματα από και προς τη γη θα κάνουν 33 χρόνια για να φτάσουν.

Κι εδώ ο συγγραφέας βάζει μια ακόμα παράμετρο...

Στα μισά περίπου του ταξιδιού, όταν το Leonora Christine ταξιδεύει με ένα σεβαστό ποσοστό της ταχύτητας του φωτός, ένα ατύχημα στερεί από το πλήρωμα την δυνατότητα να επιβραδύνει το σκάφος. Και ακόμα χειρότερα, επειδή πάντα η μηχανή πρέπει να είναι σε λειτουργία για να τροφοδοτεί τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία που προστατεύουν τους επιβάτες από τα σωματίδια και την κοσμική ακτινοβολία που σε αυτές τις ταχύτητες είναι θανατηφόρα, το Leonora Christine είναι καταδικασμένο να επιταχύνει συνεχώς.

Ταυ (τ) είναι ο παράγοντας που δείχνει πόσο συστέλλεται ο χώρος και ο χρόνος για ένα κινούμενο αντικείμενο. Σε κατάσταση ηρεμίας η τιμή του είναι ίση με τη μονάδα, και όσο το αντικείμενο πλησιάζει την ταχύτητα του φωτός, τόσο το ταυ τείνει ασυμπτωτικά προς το μηδέν.

Όσο λοιπόν το πλοίο επιταχύνει και το ταυ του τείνει προς το μηδέν (εξ ου και το όνομα του βιβλίου), τόσο γρηγορότερα περνούν και τα χρόνια έξω από αυτό. Το βιβλίο ασχολείται με το πως από τη μια πλευρά οι επιβάτες του προσπαθούν να βρουν τρόπο να διορθώσουν την βλάβη και να επιβραδύνουν, και από την άλλη πως αντιμετωπίζουν ψυχολογικά το ότι όσο περνά ο καιρός, στην γη περνούν αιώνες, χιλιετίες, εκατομμύρια χρόνια, με αποτέλεσμα ακόμα και αν ποτέ καταφέρουν να σταματήσουν, να είναι πιθανότατα οι τελευταίοι άνθρωποι του σύμπαντος...

Διαβάζοντας το βιβλίο είχα την εντύπωση πως διάβαζα μια διατριβή ενός αστροφυσικού, με μεταπτυχιακό στην ανθρωπολογία. Αν και διαβάζεται ευχάριστα, νομίζω αυτό μάλλον οφείλεται στην αρκετά πρωτότυπη ιδέα του Anderson. Κοιτώντας βέβαια τώρα προς τα πίσω. δεν μπορώ να σκεφτώ πως θα μπορούσε να ήταν κάτι παραπάνω. Αξίζει πάντως να σημειώσω πως οι μηχανές Bussard θεωρούνται ως κάτι εφικτό από την σημερινή επιστήμη, ή τουλάχιστον κάτι όχι εντελώς αδύνατο.

6/10